Σεμέλη: η Αλωπεκίδα που Νίκησε το Θάνατο

Εικονική Υιοθεσία

Σεμέλη:

η Αλωπεκίδα που Νίκησε το Θάνατο

Μια φορά κι’ έναν καιρό, σε κάποιο ελληνικό νησί, γεννήθηκε μια Αλωπεκίδα. Οι Αλωπεκίδες δεν είναι ράτσα, όπως αυτές που έχει φτιάξει ο άνθρωπος. Είναι αρχαίοι πρωτόγονοι σκύλοι, δημιούργημα της φύσης. Και σαν τέτοιο, έχει όλα τα χαρίσματα που έχουν χάσει οι ανθρωπογενείς σκύλοι, αυτοί που κάποιοι ονομάζουν “καθαρόαιμες φυλές”.

Την βαφτίσαμε Σεμέλη.

Η μικρή μας καστανόξανθη και λευκή Σεμέλη είναι μικροσκοπική, μισή από τις αδερφές της σε μέγεθος, αλλά γερή, ζωηρή και δυνατή σαν λιονταράκι.

Το Σύμπαν συνωμότησε και μας χάρισε ένα ζώο που ενσαρκώνει ζωντανά όλο το νόημα και την αξία της υπεράσπισης αυτών των αναντικατάστατων πληθυσμών.

Διαβάστε όλη την συναρπαστική ιστορία της Σεμέλης

Αν θέλετε να εξακολουθήσουν να υπάρχουν σκύλοι σαν την Σεμέλη,

μπορείτε να ενισχύσετε το έργο της ΟΜΜΑ

Share on Facebook

Σεμέλη: η Αλωπεκίδα που Νίκησε το Θάνατο

Σεμέλη:

η Αλωπεκίδα που Νίκησε το Θάνατο

Semele:

the amazing true story of a newborn Alopekis puppy who survived against all odds.

On August 14 this year, one little Alopekis became a mother. The custodian who was taking care of her, sent us the happy message about the birth of two female puppies, somewhere in the region of Evros, in a clearing next to a wild forest, where he maintains the field that the family shares with a few animals.

Η σκυλίτσα λοιπόν αυτή έζησε ελεύθερη και “άγρια”. Δεν εξημερώθηκε από ανθρώπους. Ζούσε όπως πολλά αδέρφια της ζουν σε όλο τον πλανήτη, κυνηγώντας και εκμεταλλευόμενη τις ευκαιρίες επιβίωσης στις παρυφές του πολιτισμού. Έμαθε μάλιστα να αποφεύγει τις πυκνοκατοικημένες περιοχές και τους ανθρώπους. Έτσι επέζησαν πολλά τέτοια ζώα στην Ελλάδα, χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυθύπαρκτα και αυτάρκη, με τα ένστικτά τους αμείωτα.

Στο νησί όμως έφτασαν και οι οπαδοί μιας νέας φανατικής θρησκευτικής σε ζήλο αντίληψης που δεν ξέρουν ούτε καταλαβαίνουν αυτά τα ζώα. Που πιστεύουν ότι η ύπαρξή τους είναι ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό και τους αστικούς του τσιμεντένιους παραδείσους. Και θέλουν να απαλλάξουν τον τόπο από αυτά τα “ημίαιμα”, ασήμαντα, κατώτερα ντόπια μιάσματα. Για “το καλό τους”.

Έτσι, όταν βρήκαμε τη σκυλίτσα μας, που κινδύνευε να συλληφθεί και να στειρωθεί απο τους προπαγανδιστές της άγνοιας και της γενοκτονίας, τη φυγαδεύσαμε και τη στείλαμε να ζήσει κάπου αλλού στην Ελλάδα, ελεύθερη όπως είχε συνηθίσει, αλλά προστατευμένη, και με την ευκαιρία να αναπαραχθεί, αν ήθελε. Γιατί η Ο.Μ.Μ.Α καταλαβαίνει πόσο σημαντικά είναι αυτά τα ζώα, και σέβεται πραγματικά την αυθυπαρξία τους, το δικαίωμά τους στη ζωή.

Στις 14 Αυγούστου φέτος, η μικρή μας συντρόφισσα έγινε μητέρα, στην ασφαλή φωλίτσα της. Ο θεματοφύλακας που έχει επωμιστεί την φροντίδα της, μας έστειλε το χαρμόσυνο μήνυμα για τη γέννηση δυο θηλυκών Αλωπεκίδων, κάπου στο νομό Έβρου, σ’ ένα ξέφωτο στο δάσος, όπου διατηρεί το χωράφι με τα ζωάκια του.

Ο φύλακας άγγελος αυτών των πολύτιμων και μοναδικών ζώων που παλεύουν για την ύπαρξή τους, είναι πυροσβέστης. Ζει στη φύση από επιλογή του. Και είναι ένας από εκείνους τους καθημερινούς ήρωες που αγωνίστηκαν με το μέτωπο της φωτιάς που χτύπησε το δάσος της Δαδιάς. Λίγες μέρες λοιπόν μετά την χαρά της γέννησης των μικρών Αλωπεκίδων, ήρθαν τα μαύρα μαντάτα και ο κίνδυνος έφτασε στο κατώφλι του. Το καθήκον τον κάλεσε στη μάχη με τις φλόγες.

Στις 22 Αυγούστου, ο φίλος μας εκκένωσε την οικογένεια του, δίποδη και τετράποδη, και μεταφέρθηκαν όλοι, μαζί με την μητέρα και τα οκτώ μόλις ημερών δύο αλωπεκιδάκια, σε ασφαλή κατοικία μακριά από τις πυρκαγιές. Αμέσως μετά εκείνος έφυγε για να πολεμήσει τη λαίλαπα, μαζί με τους άλλους συναγωνιστές. Ρίχτηκε στον πόλεμο με τις πυρκαγιές, αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του με ένα μωρό της αγκαλιάς και δύο μικρά παιδιά, αψηφώντας το θάνατο, μη ξέροντας αν θα γυρίσει ζωντανός. Μαζί με την οικογένεια, ξαγρυπνήσαμε και μεις αγωνιώντας, περιμένοντας τα αραιά και που μηνύματά του, όταν και όποτε υπήρχε σήμα επικοινωνίας, αν προλάβαινε να πάρει ανάσα στην κόλαση που έκαιγε τα πάντα για μέρες.

Με τη μητέρα και τα μωρά της ασφαλή, εν τω μεταξύ, οι αλωπεκιδούλες μεγάλωναν και δυνάμωναν, με το εξαιρετικά πλούσιο και δυναμωτικό μητρικό γάλα της μανούλας τους. Δεν είχε ακουστεί κλάμα, από αυτά τα ευτυχισμένα στρογγυλεμένα μωρά. Φαΐ, μητρική θαλπωρή, φροντίδα και ύπνος. Μέχρι την πρώτη του Σεπτέμβρη, που ο ηρωικός μας φίλος γύρισε στο σπιτικό του, κατάκοπος και με βαριά καρδιά από την καταστροφή. Αγκάλιασε την οικογένεια του και πήγε κατευθείαν στο χωράφι του, όπου κάποια στιγμή θα γύριζαν, άνθρωποι και ζώα, όταν απομακρυνόταν ο καπνός και τα αποκαΐδια.

Και τότε άκουσε κάτι αναπάντεχο από την φωλιά όπου είχαν γεννηθεί τα κουτάβια. Και ψάχνοντας ανάμεσα στα ξύλα είδε και πήρε στην αγκαλιά του, εμβρόντητος, κάτι απίστευτο. Ανταλλάξαμε λίγες βιαστικές λέξεις καθώς έτρεχε προς το σπίτι, ένα χιλιόμετρο απόσταση. Είχε αδειάσει προσεκτικά τη φωλιά πριν δέκα μέρες. Είχε απομακρύνει και είχε μεταφέρει στην ασφάλεια του σπιτιού τη μητέρα και τα δύο νεογέννητα. Αλλά τώρα, στην ίδια αδειανή φωλιά, ολοζώντανο, υπήρχε ένα ακόμα, θηλυκό κουτάβι. Που είχε επιβιώσει μόνο του, δέκα ολόκληρες μέρες.

Την βαφτίσαμε Σεμέλη.

Ο πατέρας της Σεμέλης ήταν ο Κάδμος, ιδρυτής και βασιλιάς της Θήβας, και μάνα της η Αρμονία, κόρη της Αφροδίτης και του Άρη. Ήταν τόσο όμορφη η Σεμέλη, που την ερωτεύτηκε ο Δίας. Από τον έρωτά τους γεννήθηκε ο Διόνυσος. Η Ήρα την ζήλεψε και την σκότωσε. Αλλά μόλις γεννήθηκε ο θεϊκός της γιος, κατέβηκε στον Άδη και ελευθέρωσε τη Σεμέλη απ’ το θάνατο, την ανέβασε μαζί του στον Όλυμπο και την έκανε αθάνατη.

Η μικρή μας καστανόξανθη και λευκή Σεμέλη είναι μικροσκοπική, μισή από τις αδερφές της σε μέγεθος, αλλά γερή, ζωηρή και δυνατή σα λιονταράκι. Δεν ξέραμε αν θα την δεχόταν η μητέρα της, μετά από δέκα μέρες. Πολλές μητέρες απορρίπτουν τα μωρά τους αν αποχωριστούν από αυτές και αλλοιωθεί η μυρωδιά τους. Δεν ξέραμε αν είχε έρθει σε επαφή με αγρίμια, οπότε θα μύριζε επικίνδυνα, απωθητικά. Αλλά εμπιστευθήκαμε το ένστικτο. Και το σύμπαν συνέχισε να μας χαμογελάει, μια μικρή ακτίνα ελπίδας μέσα στον ζόφο της τρομερής καταστροφής ολόγυρα. Αμέσως μόλις επιστράφηκε στη μητέρα της, η μικρούλα μας θήλασε δυνατά, χόρτασε και έπαψε να κλαίει. Κατόπιν, μετά από μια – δυο μέρες, όρμησε πρώτη στο κρέας που άρχισαν να μοιράζονται με τη μητέρα τους και να μασουλάνε τα μωρά. Στρογγύλεψε, πάχυνε, και σιγά σιγά θα προλάβει τα άλλα κουτάβια σε ανάπτυξη. Γι’ αυτό περιμέναμε μέχρι τώρα να σας διηγηθούμε την ιστορία της. Θέλαμε να σιγουρευτούμε ότι θα ζήσει. Δε θα έπρεπε να είχαμε αμφιβάλλει.

Πριν τη γέννηση της Σεμέλης, ξέραμε ότι η μητέρα της ήταν ότι πολυτιμότερο είχαμε στα χέρια μας. Ένα ζώο που δεν φτιάχνεται ούτε αγοράζεται. Ένα αγρίμι με όλες τις αρετές της φύσης, ένα αξιοθαύμαστο πλάσμα που δεν έχει μολυνθεί από τα πιο εκφυλιστικά επιφαινόμενα της εξημέρωσης. Ατόφιοι στο κορμάκι του και την ψυχή του, ενσαρκωμένοι όλοι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει οπωσδήποτε να διατηρηθούν αυτοί οι πρωτόγονοι αυτόχθονες πληθυσμοί. Πανίσχυρα και αναντίρρητα όλη η αλήθεια και τα επιχειρήματα που πρέπει να καταλάβουν όλοι αυτοί που αποδεκατίζουν αλύπητα ότι έχει απομείνει από αυτούς τους ζωντανούς θησαυρούς της Ελλάδας, και να σταματήσουν την ανελέητη και καταστροφική τους γενοκτονία.

Δείτε επιτέλους διαβάστε και νιώστε, τι προσπαθείτε να εξαφανίσετε. Το ίδιο το Θαύμα της Ζωής.

Και με τη γέννηση της Σεμέλης, που ο πατέρας είναι ένας Αλωπεκίδης από τις Σέρρες, το σύμπαν μας δώρισε ένα αληθινό, χωρίς προηγούμενο θαύμα. Στις Σέρρες είναι που γράφτηκε το πόρισμα δύο ελληνικών πανεπιστημίων για τις Αλωπεκίδες. Στις Σέρρες που μαζί με την Θεσσαλία ζούσαν οι πιο ανθηροί πληθυσμοί τους. Στις Σέρρες όπου η αμείλικτη σκούπα της εξόντωσης εξαφανίζει συστηματικά τα τελευταία ζωντανά άτομα ενός είδους μοναδικού στην Ευρώπη, με δέκα χιλιάδες χρόνια ιστορία. Στη Θεσσαλία όπου η εγκληματική κρατική ολιγωρία έπνιξε ανυπολόγιστο αριθμό τέτοιων ζώων, και τώρα τα αποτελειώνουν οι απαγωγείς τους, οι αυτόκλητοι μπόγιες που τα στειρώνουν χωρίς διάκριση. Αποδεκατίζονται δίχως έλεος και λογική από τη συμμορία του κυνολογικού σκυλεμπορίου, μαζί με τους αδαείς δήθεν φιλόζωους φανατικούς της εκκαθάρισης των αυτόχθονων, και το εγκληματικό κράτος. Έχουν ορκιστεί να οδηγήσουν στην ολοκληρωτική εξάλειψη ζώα τόσο προικισμένα και μοναδικά, που άλλες κοινωνίες θα τα είχαν αναδείξει σαν εθνικά σύμβολα ακαταμάχητης δύναμης για ζωή.

Πραγματικά, αν ερχόταν τώρα κάποιος να μας ζητήσει να αγοράσει τη Σεμέλη, δίνοντάς μας εκατομμύρια για αντάλλαγμα, χρήματα με τα οποία θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε άμεσα όλα τα οικονομικά δυσβάστακτα προγράμματα της ΟΜΜΑ (καταφύγιο, γενετικές έρευνες, εκδόσεις κλπ), η απάντησή μας θα ήταν όχι. Η Σεμέλη δεν αγοράζεται. Η Ζωή δεν πωλείται. Ό,τι ήταν αυτό που έδωσε σε τούτο το κουτάβι την ικανότητα να επιβιώσει εκεί έξω μόνο του στο δάσος δέκα μέρες, είναι ανεκτίμητο. Το γενετικό της υλικό είναι αμύθητης αξίας. Η ψυχάρα της δεν αποτιμάται σε χρήμα.

Μικρή το δέμας αλλά θριαμβεύτρια, η Σεμέλη θα ανέβει στον ιστοτόπο μας, με φωτογραφίες και βίντεο, για όσους θέλουν να ενισχύσουν το έργο μας, υιοθετώντας την εικονικά, και βοηθώντας μας να πραγματοποιήσουμε αυτά τα απαραίτητα προγράμματα, που τόσο ανάγκη τα έχουν οι πληθυσμοί που προστατεύουμε, για να επιβιώσουν, αφού δεν έχουμε έσοδα και οι επιχορηγήσεις πηγαίνουν στα προγράμματα γενοκτονίας. Αλλά η ίδια η Σεμέλη, όπως όλα τα σκυλάκια μας άλλωστε, δεν πωλείται. Είναι δώρο Ζωής. Είναι ένα μικρό θαύμα που φωτίζει το δρόμο και μας δυναμώνει στον αγώνα μας. Είναι ασύγκριτη. Είναι, κυριολεκτικά, μυθική. Το υλικό απ’ το οποίο φτιάχονται θρύλοι, όταν ο νοήμων άνθρωπος αντικρύζει ενδεής και με σεβασμό, γιατί τότε μόνο του φανερώνεται, ολόλαμπρο, το εκπληκτικό μεγαλείο και μυστήριο της φύσης.

Είναι ανεξήγητο το πώς επιβίωσε η μόλις μιας βδομάδας κουταβίτσα τόσες μέρες μόνη της στο δάσος όπου συχνάζουν διάφορα σαρκοβόρα, χωρίς τροφή και προστασία από την μητέρα της. Όσο κι’ αν έψαξα, δεν βρήκα κάτι παρόμοιο στην παγκόσμια βιβλιογραφία ή ειδησεογραφία, ούτε για σκύλους, ούτε για άγριους κυνίδες. Η περίπτωσή της είναι μοναδική στα χρονικά, απ’ όσο γνωρίζω. Αν έχει πέσει στην αντίληψη σας κάτι παρόμοιο, οπουδήποτε, ενημερώστε μας. Φυσικά γνωρίζαμε πόσο προικισμένες, ιδιαίτερες και ανθεκτικές είναι οι Αλωπεκίδες, πόσο ασύγκριτες είναι οι βιολογικές τους αρετές (τα λέμε, τα γράφουμε, αλλά μόνο όταν τις ζήσει το αντιλαμβάνεται κανείς). Κανονικά όμως, ένα κουτάβι, λυκάκι, αλεπουδάκι, ή ανάλογο θηλαστικό τόσο μικρό σε ηλικία, θα είχε πεθάνει από ασιτία και αφυδάτωση μέσα σε λίγες ώρες, το πολύ σε μια μέρα-δύο, αν δεν είχε γίνει τροφή για κάποιο άλλο σαρκοβόρο. Υποθέσεις μόνο μπορούμε να κάνουμε, ότι ίσως την θήλασε κάποιο αγρίμι που είχε μικρά. Αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί δεν έπεσε θύμα κάποιου αρπακτικού. Δε θα μάθουμε ποτέ.

Αυτό που ξέρουμε, όπως το νιώθουμε, είναι ότι η Σεμέλη μεταφέρει ένα πολύτιμο μήνυμα που έστειλε η φύση στους αλαζονικούς αλλά και στους φιλόσοφους ανθρώπους. Ένα μάθημα ταπεινότητας, σεβασμού και συμπόνοιας που οφείλουμε όλοι απέναντι στο θαύμα της Ζωής. Αυτό το μήνυμα πρέπει να φτάσει παντού. Και αξίζει να γίνει σεβαστό. Οφείλουν επιτέλους όλοι να καταλάβουν, γιατί έχουμε ορκιστεί να προστατέψουμε ζώα τόσο αξιοθαύμαστα, ηρωικά και ασύγκριτα. Γιατί πρέπει να σταματήσουν κάποιοι, πολλοί, να τα εξοντώνουν.

Με πολλή αγάπη και ευχαριστίες στους αναδόχους των σκύλων μας, τους εθελοντές, τους φίλους, τους υποστηρικτές και τους συνεργάτες μας, που συμπαραστέκονται και διεκπεραιώνουν το εξαιρετικά δύσκολο και υπεύθυνο έργο μας.

Και αξίζει πιστεύουμε αυτή η ανάρτηση να κοινοποιηθεί παντού. Εάν γνωρίζετε κάποια εκδοτικά και διαδικτυακά μέσα που ενδιαφέρονται να δημοσιεύσουν την ιστορία ενός κουταβιού που επιβίωσε μόνο του στην Ελλάδα για δέκα μέρες μακριά από τη μητέρα του στη φύση, και γλύτωσε από την πυρκαγιά και όλους τους άλλους κινδύνους εκεί έξω σε πείσμα των πιθανοτήτων, επικοινωνήστε μαζί μας.

Παρακαλούνται όλοι οι @followers να μοιραστούν την ανάρτηση παντού. Κοινοποιήστε και στις φιλοζωικές ομάδες που είναι αμείλικτα υπέρ της στείρωσης των αυτόχθονων και παραδοσιακών πληθυσμών μας. Ίσως κάποιοι, που έχουν το μυαλό τους έστω και λίγο ακόμη ανοιχτό, να καταλάβουν επιτέλους, πόσο πανάξιοι προστασίας και διαιώνισης είναι αυτοί οι πληθυσμοί τους οποίους εξοντώνουν συστηματικά, δήθεν για το καλό τους…

Για την Ο.Μ.Μ.Α
Μαρία Γκινάλα

The guardian angel of these ancient, precious and unique primitive dogs, who are fighting for their very existence, is a volunteer firefighter. He lives and breathes among nature by choice. He is also one of those everyday heroes who fought the wildfires that devastated the ancient forest of Dadia, in Northern Greece. So just a few days after the joy of the newborn puppies’ arrival, the ominous clouds carrying black smoke came and imminent danger arrived at his doorstep. Duty summoned him to battle devastating flames, destruction and death.

On August 22nd, our friend evacuated his family, two-legged and four-legged, and they were all moved, together with the Alopekis dam and her two eight-day-old puppies, to a safe residence far enough from danger. He then immediately left to fight the blaze, along with his comrades. He threw himself into the line of fire, literally, leaving behind his wife with a four-months old baby and two young children. He was defying death to fight a national disaster, not knowing if he would return to them alive. Along with the family, we also lay awake, anxiously waiting for his infrequent messages whenever there was intermittent phone coverage in the area.

Meanwhile, the Alopekis mother and her babies safe, the puppies grew stronger, with the extremely rich and nutritious mother’s milk of the primitive dogs. Not a single cry had been heard, from the two happy, well-looked after pups. Until the first of September, when our heroic friend returned home, exhausted and with a heavy heart from the total loss of most precious forest in the land, home to the last remaining European population of the endangered Black Vulture, Aegypius monachus. He briefly embraced his family before rushing off to the field, where some day they would return, with their children and animals, when the smoke and debris had cleared away.

And then he heard something from the nest where the puppies had been born. Frantically searching he saw and took in his arms, astonished, something incredible. We exchanged a few hurried words, as he was running towards the house, a kilometre away. He had carefully and thoroughly emptied the nest ten days ago.

He had removed the mother and the two newborns – the only newborns, as far as he knew, as he had been watching them for a whole week after they were born, and had personally brought them to the safety of his home. But now, in the same empty nest, fully alive, whimpering, moving about, there was another, female puppy. A newborn that had escaped the wildfires and survived alone, for ten whole days, in the wild. In a place teeming with predators – foxes, badgers, jackals, ferrets, martens, snakes, owls, weasels, wild cats, the ever – present mice & rats, besides all kinds of birds of prey. The chances of this puppy surviving alone and unprotected there were zero. And yet, survive she did.

We named her Semele.

In Greek mythology Semele’s father was Cadmus, founder and king of Thebes, and her mother was Harmonia, daughter of Aphrodite and Ares. Auburn-haired Semele was so beautiful that Zeus fell in love with her. And from their union Dionysus was born. Hera was so jealous that she killed the fair Semele. But as soon as her divine son was born, he descended to Hades and freed her from death, brought his mother up with him onto Olympus, home of the gods, and made her immortal.

Our little auburn and white Semeli is tiny, half the size of her sisters, but strong and tenacious. We didn’t know if her mother would accept her after ten days or separation. Many bitches reject their pups if they become separated and their scent changes. We couldn’t tell if the pup had come into contact with wild animals, in which case the puppy’s scent might trigger a negative reaction by the dam. But we trusted her instincts and crossing our fingers and toes, prepared to bottlefeed the precious baby if necessary. Thankfully the universe continued to smile upon us, a small ray of hope amidst the gloom of national disasters. As soon as she was returned to her mother, the little strong one nursed fast and hard, stopped crying and slept peacefully. After a day or two, she was the first to pounce on the meat of the carcass that the babies began to share with their mother and chew on. Contented, warm, well nursed, rested and cared for, she will steadily catch up with the other puppies in size.

Before Semelie was born, we knew that her mother was one of the most precious Alopekis individuals we had managed to save. She was born on an Aegean island. She was wild, undomesticated, a true aboriginal, with all her natural instincts and survival tactics intact, an admirable wild creature. She was wary of people, aware of the dangers. She embodies all the good reasons why these primitive indigenous dogs must be protected and preserved.

With the birth of Semele, whose sire is an Alopekis from Serres, the universe gave us a true, unprecedented miracle. The northern Serres region of Macedonia is where the study of two Greek universities on the Alopekis was written. In Serres, together with Thessaly, once lived their most flourishing populations. In Serres also, the relentless pursuit to sterilize all dogs systematically wipes out the last remaining individuals of a landrace with ten thousand years of history, that is truly unique and exceptional. In Thessaly the devastating floods have decimated an in incalculable number of these small dogs.

Alopekis is a landrace. The dog-trafficking trade that exports sterilized “strays” to unsuspecting westerners for profit, the fanatics who are hell-bent to spay and neuter all dogs indiscriminately, and the state, that has imposed legislation which demands all dogs to be desexed (even the ones that are legally owned) and bans all dog breeding with the exception of professional puppy mills, and breeders of “registered” (mostly foreign) breeds, with zero protection for indigenous landraces, all these factors together combined are driving this native dog population and many others to extinction. The Greek state has since 1994 ratified the international treaty for the preservation of biodiversity, yet it is itself breaking international law and the country’s constitution by allowing the genocide of such unique primitive and traditional dogs. We will fight the legal battle all the way to stop this but it will take years to reach a conclusion and meanwhile these landraces are on their last legs. In other countries they would be celebrated national symbols.

Whatever it was that gave this miraculous puppy the ability and strength to survive out there in the woods is immeasurably precious. Her genes are priceless. Her indomitable spirit is the stuff of myths and legends. Semele’s story will be uploaded to our website, with photos and videos, for those who wish to support our project through her virtual adoption. This would help us to carry out our work, that is so essentially needed for the critically endangered populations we are trying to protect and ensure they survive. Semele is a most precious gift of Life. A tiny miracle that brightens our path and strengthens our resolution in our struggle against all odds. Odds almost as bad as she herself had to overcome to stay alive.

On extremely rare occasions, in areas with abundant natural enemies, these crafty and wise, primitive little dogs whelp their pups in two separate nests, to increase the chance of survival for at least half of their progeny. It’s a strategy that pays off, for dogs this small in stature that only give birth to 4-5 young at most per litter, and often come into season just once a year. But if this was indeed the case in this instance, it would mean that Semele, born elsewhere, had been on the move for these ten days in heat-seeking mode, crawling around, searching for the warmth of her mother, and finally arriving at the nest where the others had been born. This movement and exposure however would have surely attracted predators. If that explanation is not simply impossible, it at least makes the survival feat of this remarkable puppy even more astonishing.

It is inexplicable how a merely one-week-old puppy survived so many days alone, without nursing from her mother. No matter how hard we searched, we couldn’t find anything similar mentioned anywhere in the worldwide literature or news sites, neither for dogs nor for wild canines. Her case is unique in the annals, as far as we can ascertain. If you know of something similar, do let us know. Normally, a puppy, wolf cub, or fox cub this young would have died of starvation and dehydration within hours if not preyed upon by another animal. We can only hypothesize, so maybe, as often the simplest explanation is most likely to be true, she was nursed by a wild animal that also happened to have had young, maternal instinct overpowering all else. But that wouldn’t explain how she escaped being devoured by some other predator all this while. We’ll simply never know. What we do feel is that Semele is a message by nature herself to arrogant and wise humans alike. A lesson in humility towards the amazing and persistent miracle of Life. It is this message that deserves to reach and touch everyone that is still oblivious to the desperate plight of these awe-inspiring survivors, these remarkable dogs who are so deserving of protection.

Please SHARE this post with your friends, on the social media and send it to any publications that might be interested in telling Semele’s story to the world. Help us gather support for our conservation project from Greece and abroad. It would strengthen our plea and pressure the Greek state to protect these dogs.

With sincere gratitude to the caretakers of our dogs, the volunteers, friends and families who support our work. Let’s keep sharing the word, so that our children and grandchildren can still experience the joy of dogs like Semele.

For the Hellenic Society for the Protection of indigenous dog & cat landraces (O.M.M.A)
Maria Gkinala
(founder)

26 / 10 / 2023

Share on Facebook

Εκδήλωση Μάη 2023

Συμμετοχή – Ομιλία στο Δεύτερο Υπαίθριο Σαλόνι Πολιτισμού Ανθεμουσία Κοιλάδα της Θεσσαλονίκης. Oμιλήτρια: Στέλλα Κογκαλίδου. Με την συμμετοχή του Αλωπεκίδη “Prince”.

Share on Facebook

Εκδηλώσεις Ιουνίου 2022

Share on Facebook

Η Χιονάτη υιοθετήθηκε !

Εμείς τη φωνάζαμε Χιονάτη. Η νέα της οικογένεια της έδωσε το όνομα Χαρά.

Τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε ευτυχισμένη συμβίωση

Για περισσότερα τετράποδα συντρόφια που αναζητούν το παντοτινό τους σπιτικό, επισκεφθείτε τη σελίδα μας στο Facebook

Share on Facebook

Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης – Hellenic Rescue Team:

“Ένα κουτάβι δύο μηνών, της ράτσας Αλωπεκίδα, που απειλείται με εξαφάνιση στη χώρα μας, πρόσφερε η Ομάδα Μελέτης και Μέριμνας για την Αλωπεκίδα και άλλες αυτόχθονες ελληνικές φυλές – ΟΜΜΑ ΑΜΚΕ στο Τμήμα Σκύλων Έρευνας της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης.

Η Αλωπεκίδα είναι μία αρχαία Ελληνική φυλή σκύλων, με ιστορία 7.000 χρόνων, με κύρια χαρακτηριστικά την εξυπνάδα, την προστασία άλλων ζώων της αυλής και του κτήματος, την ευκολία στην εκπαίδευση και τη συντροφικότητα. Ο Λαέρτης, όπως ονομάστηκε το κουτάβι, εκπαιδεύεται ήδη από την εκπαιδεύτρια σκύλων και επικεφαλής του Τμήματος Σκύλων Έρευνας της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, Κατερίνα Μπατσιούδη, ώστε σύντομα να ενταχθεί ως σκύλος – διασώστης στο δυναμικό της ΕΟΔ και να υποστηρίζει έρευνες αγνοουμένων και εγκλωβισμένων.

Η Ομάδα Μελέτης και Μέριμνας για την Αλωπεκίδα και άλλες αυτόχθονες ελληνικές φυλές (Ο.Μ.Μ.Α ΑΜΚΕ) ιδρύθηκε για να υπηρετήσει την επιβίωση και την προστασία των γενετικών πόρων όλων των γηγενών οικότυπων σκύλων της Ελλάδας.

Ευχαριστούμε πολύ τους ανθρώπους της ΟΜΜΑ για την προσφορά του Λαέρτη στην ΕΟΔ!”

Ευχαριστούμε θερμά με τη σειρά μας την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης για την ευκαιρία που δίνουν σε μια άγνωστη στους πολλούς ελληνική φυλή να αποδείξει την αξία της και να καταξιωθεί στην συνείδηση του κόσμου, μετά από αιώνες ανυπολόγιστης, τεράστιας προσφοράς στο πλευρό του ανθρώπου, χωρίς την προστασία και την μέριμνα που τους οφείλει η ελληνική πολιτεία.

Πρέπει επιτέλους η ελληνική κοινωνία να κάνει το καθήκον της απέναντι στους αφανείς τετράποδους ήρωες που τους οφείλουμε τόσα πολλά, χιλιάδες χρόνια τώρα.

Ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία στην μικρό μας Λαέρτη και Καλή Δύναμη & κάθε επιτυχία στην ΕΟΔ στο εξαιρετικά σημαντικό ανθρωπιστικό τους έργο.

https://www.facebook.com/HellenicRescueTeam/posts/4988193087907058

Share on Facebook

Όλα άρχισαν με ‘κείνην …

Εμφανίστηκε στο κατώφλι μου.

Ήταν κάπου στη δεκαετία του 80 στην Αθήνα. Ένα μικρό σπίτι σε μια ήσυχη γειτονιά, όπου πολλά σκυλιά του δρόμου βρίσκαν καταφύγιο.

Ήταν λαχανιασμένη, πεινασμένη, κατάκοπη.

Άνοιξα την πόρτα και την καρδιά μου. Τη “βάφτισα” Λάικα.

Η θυσία της Ρώσικης Λάικας στην εξερεύνηση του διαστήματος, ήταν τραύμα ψυχής. Την ξόρκισα εκείνη τη θυσία: έδωσα στ΄ όνομα ζωή καινούργια.

Είχα δει πολλά σαν κι αυτήν από πριν, εδώ και κει. Ήταν άφθονο το είδος τότε ακόμα στις παλιές γειτονιές, στα χωριά, στην εξοχή, στις αγροτικές πόλεις. Η Λάϊκα μου, ανταπέδωσε αμέσως τη χάρη στο πολλαπλάσιο, με την γενναιοδωρία του σκύλου – μου χάρισε δωρεάν σέρβις και πλύσιμο αυτοκινήτου επ’ αόριστον στο τοπικό γκαράζ και πρατήριο καυσίμων: στο πιτς φυτίλι καθάρισε την αποθήκη τους από αρουραίους και ποντίκια. Και όταν ένας φίλος εκπαιδευτής έψαχνε ένα άσπρο σκύλο για να παίξει ρόλο σε μια ταινία, η Λάικα έγινε ηθοποιός: έμαθε να κάνει ό,τι της ζητήθηκε, εύκολα, γρήγορα, αποτελεσματικά, με ενθουσιασμό, με αγάπη, όπως πάντα έκανε τα πάντα στη ζωή της, με το αξέχαστο χαμόγελό της και την ολόψυχη, λιόχαρη φύση του καλύτερου φίλου: πρόθυμη να ευχαριστήσει τον άνθρωπό της, ευτυχισμένη που ήταν ζωντανή.

Διάβαζα ό,τι μπορούσα για τα σκυλιά.

Οι καθιερωμένοι κυνολογούντες ξένων φυλών που διαφέντευαν το Κυνολογικό όμιλο της Ελλάδας εκείνη την εποχή δεν εκτιμούσαν καθόλου αυτά τα ντόπια, λαϊκά σκυλάκια: δεν ήταν “καθαρόαιμα”. Δεν είχαν γενεαλογικά δέντρα. Δεν ήταν αξιόλογα, σημαντικά. Δεν είχαν σημασία οι υπηρεσίες τους στην αγροτιά, τους φτωχούς, τις μοναχικές γιαγιούλες και τους παππούληδες, τις ταπεινές αυλές της γειτονιάς και της επαρχίας. Τα θεωρούσαν “spes nondescript”, μπασταρδάκια, σκυλιά του δρόμου, χωριατάκια, ανάξια προσοχής.

Εγώ σχημάτισα άλλη άποψη. Η Λάικα με δασκάλεψε για την αξία, την πολιτιστική, την ιστορική, την κοινωνική, και πάνω απ ‘όλα την προσωπική, την ψυχική, αυτών των καταπληκτικών μικρών σκύλων: τους βρήκα στα μουσεία, τους βρήκα παντού στην Ελλάδα όπου ταξίδεψα. Τους βρήκα στα βιβλία, στις έρευνες τις επιστημονικές. Κατάφεραν να επιβιώσουν λοιπόν, για χιλιετίες, παρά τις κακουχίες, πείνα, πολέμους, κατοχές, ανέχεια, κακομεταχείρηση. Η ψυχάρα τους συγκρίνεται μόνο με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους. Έβαλα τα δυνατά μου να ξεστραβωθώ από την άγνοια, να τα σπουδάσω στα σοβαρά, να τα μελετήσω, να τα καταλάβω, να τα τιμήσω. Το χρωστάω στη Λάικα, και σ’ όλα εκείνα τα περιφρονημένα σκυλιά που σαν αυτήν, μας δώσανε την ψυχή τους.

Σήμερα, η Αλωπεκίδα αντιμετωπίζει έναν ακόμη αγώνα, πολύ πιο δύσκολο και άνισο: η πατρίδα τους έχει αλλάξει και έχει γίνει μικρότερη. Τ’ αυτοκίνητα έχουν μειώσει τις αποστάσεις, φέραν μαζί τους εισαγόμενα γούστα, μόδες και αντιλήψεις αστυφιλικές. Ο παραδοσιακός τους χώρος υφίσταται άλλου είδους εισβολή, οι μαζικές συλλήψεις και στειρώσεις των παραδοσιακών χωριατόσκυλων έχουν φτάσει και στην τελευταία γωνιά της ελληνικής γης.

Και όμως, νομίζω, θα ήθελα να πιστεύω πως ίσως, αν ο σκύλος σαν είδος είναι τελικά να έχει μέλλον δίπλα μας, μαζί μας, στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, που δοκιμάζεται η ανθρωπότητα κι’ όλα τα έμβια της γης, η ικανότητα του ίδιου του πλανήτη να μας αντέξει, αυτά τα σκληροτράχηλα μικρά αγριολούλουδα έχουν αποδείξει τις αρετές που χρειάζονται για την επιβίωση και με το παραπάνω.

Η Λάικα συμμετείχε στην ταινία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου

“Τα Χρόνια της Μεγάλης Ζέστης”

της Φρίντας Λιάπα

Δείτε περισσότερα:

greek-movies.com

Share on Facebook

Hello world!

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!

Share on Facebook