Μαντρόσκυλα Πελοποννήσου
Η ύπαρξη μεγαλόσωμων σκύλων ορεινού ποιμενικού τύπου είναι γνωστή στην Πελοπόννησο από πολλές αρχαίες και πρόσφατες πηγές. Η ταυτότητά τους δεν είναι ξεκάθαρη αλλά ούτε και οι διαφορές τους από τους αντίστοιχους τύπους της ηπειρωτικής Ελλάδος. Το λεγόμενο “Μαντρόσκυλο της Πελοποννήσου” είναι ο πιο συχνά αναφερόμενος και περισσότερο ταυτισμένος με την περιοχή τύπος. Αναφέρεται ως μία μικρότερη έκδοση των ποιμενικών της Κεντρικής και Βορείου Ελλάδος. Ουσιαστικά όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην ύπαρξη δύο τουλάχιστον τύπων: Α. του Μαντρόσκυλου που ενεργεί κυρίως ως φύλακας αγροτικών εγκαταστάσεων και Β. Ποιμενικών που συνοδεύουν και προστατεύουν κοπάδια στην βοσκή. Άλλες πηγές έχουν αναφέρει ότι η μορφολογία των Πελοποννησιακών τύπων και ιδιαίτερα το μήκος του τριχώματος ποικίλει ανάλογα με το υψόμετρο. Εκτός των τύπων ποιμενικών και φύλαξης υπάρχει και ένας κυνηγετικός μολοσσοειδoυς καταγωγής. Παρά τις συγκεχυμένες, ανακριβείς η αντικρουόμενες πληροφορίες όλες οι αναφορές συντείνουν στο ότι παραδοσιακά οι τύποι της Πελοποννήσου αποτελούν μία ιδιαίτερη και συγκεκριμένη οντότητα. Οι τύποι αυτοί δεν έχουν ποτέ μελετηθεί η ταξινομηθεί και αποτελούν παρθένο περιοχή έρευνας.

Αυτόπτες μάρτυρες που έχουν μνήμες των σκυλιών αυτών αναφέρουν ότι ήταν διαφορετικού τύπου και χαρακτήρος από τους ποιμενικούς της ηπειρωτικής Ελλάδος. “Σπαρτιάτης” είναι μία εναλλακτική ονομασία των Μαντρόσκυλων της Πελοποννήσου την οποία συμπεριέλαβε ο Clifford Hubbard το 1947 σε άρθρο του αφιερωμένο στις ποικιλίες ποιμενικών σκύλων στην Ελλάδα. Ο όρος απαντάται περισσότερο στην ξένη κυνολογική βιβλιογραφία ενώ στην Ελλάδα έχει σχεδόν ξεχασθεί. Ο Ηubbard γράφει : “οι βαρείς μαύροι-πύρινοι, τρίχρωμοι και ασπρόμαυροι σκύλοι που βρίσκονται στην Σπάρτη είναι μιγάδες φύλακες που σπάνια χρησιμοποιούνται στα κοπάδια με τα πρόβατα. Είναι μία γενιά/φυλή που κατάγεται από τον Μολοσσό με πολλές μεταγγίσεις αίματος από Αλβανικά Λυκόσκυλα. Σε εμφάνιση μοιάζουν πολύ με το αποκαλούμενο Μαστίφ που ζωγράφισε ο Reingale το 1803”.