Πρωτόγονοι Ελληνικοί Λαγωνικοειδείς
Η γενική παραδοχή είναι, σε πρόχειρη εκτίμηση, πως αυτοί, οι πολυπληθέστεροι σκύλοι στην αρχαία Ελλάδα, που περισσότερο από κάθε άλλον αποτυπώθηκαν στην κλασσική τέχνη, έχουν εξαφανιστεί χωρίς ίχνος, και πως έχουν απομείνει μονάχα τ’ αδέρφια τους στην μεγαλόνησο, οι Κρητικές Λαγωνίκες.
Έτσι ήμουν και ‘γω σίγουρη κάποτε πως ο Σουλιώτικος σκύλος είχε εκλείψει. Έτσι ήταν σίγουροι κάποτε και κάποιοι περιηγητές από την Εσπερία πώς η Κρητική γενιά είχε εξαλειφθεί και απόμεναν μόνον εκφυλισμένοι μιγάδες.
Όμως, τα γονίδια τα άτιμα…μας απόδειξαν λάθος. Έχουν τον τρόπο αυτά, όπως μάθαμε από την επιστήμη οψίμως, να επιβιώνουν λάθρα και εν κρυπτώ, σε υποτελή μορφή. Άσε που είναι κοινά σε όλους τους σκύλους, και μόνο την συστηματική αναπαραγωγή (σε μόλις τέσσερις γενιές μάλιστα κατ’ αρχήν) χρειάζονται, για να λάμψουν πάλι στο φαινότυπο με όλο τους το μεγαλείο…
Και όπως έχουν παρατηρήσει οι υπομονετικοί, επιμελείς κυνοδίφες, μελετητές κι’ εντοπιστές, όπως το δίκτυο των εθελοντών της Αμάλθειας (από το 2005), και κάποιοι επιστήμονες στην Κεντρική Μακεδονία που ψείρισαν τα ντόπια σκυλιά επί χρόνια, ο πρωτόγονος λαγωνικοειδής σκύλος έχει ένα πεισματάρικο (ρωμέικο) συνήθειο να εμφανίζεται εδώ και κει ανά την Ελλάδα εκεί που δεν τον περιμένεις, να σου φανερώνεται με τη μορφή ενός απελεύθερου επαρχιώτη ή ανεξάρτητου αυτόχθονα και να σου κλείνει το μάτι… γιατί ότι αξίζει, θέλει μαεστρία, κι’ είναι δύσκολο…
Ακριβώς δηλαδή όπως έγινε με τόσους και τόσους πρώην ακατέργαστους φύγδην-μίγδην πληθυσμούς αλλού, σε κοινωνίες πιο προχωρημένες στο παρατηρείν και στο εκτρέφειν… μέχρι που κάποιοι μερακλήδες σκέφτηκαν το εύλογο και προφανές… και κάπως έτσι απόκτησαν ράτσες κι’ οι επίγονοι.
Έχω λοιπόν την εντύπωση, και όχι απλώς μόνο πλέον την υποψία, ότι η παλιά ένδοξη γενιά της χερσονήσου δεν έχει ξοφλήσει εντελώς… ότι οι σκύλοι που αλλού έδωσαν Ποντένκο και Τσιρνέκο και Φαραώ και δεν συμμαζεύεται, υπάρχουν ακόμα εκεί έξω, στην ηπειρωτική Ελλάδα, και στα νησιά, σε διάφορα μεγέθη, και χρειάζονται μόνο μελέτη, και συγκέντρωση, και διαχείριση σωστή και συστηματική, για να αποδόσουν τους γενετικούς θησαυρούς που κρύβουν μέσα τους… αν έχει δηλαδή κάποιος μάτι να τους διακρίνει…
Αλλά όπως λέει ο φίλος μας ο Βασίλης της “Αμάλθειας”, αυτό είναι ένα μακρόπνοο και μακροπρόθεσμο πλάνο, που χρειάζεται πολύ όρεξη, όραμα και επιδέξια επιμέλεια στο ξέμπλεγμα του μπερδεμένου κουβαριού, για να δώσει καρπούς.
Αρκεί να σου αρέσουν τα δύσκολα. Για τα εύκολα υπάρχουν πολλοί. Γι’ αυτά που αξίζουν, που χρειάζονται τους ωραίους τρελούς, τους εμπνευσμένους και μελετηρούς που αγαπάν τις προκλήσεις και το κυνήγι κρυμμένων θησαυρών, είναι που φτιάξαμε την Ο.Μ.Μ.Α… |
Η αρχή έγινε. Μείνετε συντονισμένοι.
Γράφει η Μαρία Γκινάλα
