• Το αριθμητικό σύνολο του πληθυσμού και τις διακυμάνσεις του (δηλαδή τον αριθμό των κουταβιών που γεννιούνται και επιβιώνουν κάθε χρόνο)
• Το μέσο όρο μεγέθους των τοκετομάδων (δηλαδή πόσα κουτάβια γεννιούνται σε κάθε γέννα)
• Το πραγματικό (λειτουργικό) μέγεθος του πληθυσμού (πόσα αρσενικά και πόσα θηλυκά είναι ικανά προς αναπαραγωγή)

Από το σύνολο των διαθέσιμων προς αναπαραγωγή ζώων εξάγεται το λειτουργικό μέγεθος του πληθυσμού, ως εξής:

Πολλαπλασιάζουμε τον Αθ (Αριθμό Θηλυκών) με το τετραπλάσιο του Αα (Αριθμό αρσενικών) και το γινόμενο (το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού) το διαιρούμε με το σύνολο του Αθ + Αα.

Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή έχουμε 41 θηλυκές και 34 αρσενικές Αλωπεκίδες στην επίβλεψή μας. Ο λειτουργικός πληθυσμός είναι 74.34, που είναι πολύ μικρός για την επιβίωση της Αλωπεκίδας. (Για να είναι βιώσιμος ένας πληθυσμός, θα πρέπει να ζευγαρώνει και να δίνει απογόνους ένας λειτουργικός πληθυσμός με αριθμό τουλάχιστο μεγαλύτερο του 100. Επίσης θα πρέπει να είναι περίπου ίσοι ο αριθμός των γόνιμων αρσενικών και των γόνιμων θηλυκών). Σημειωτέον ότι αυτός ο αριθμός (Ne = 100 και άνω) βασίζεται σε ένα υποθετικό ελάχιστο βιώσιμο πληθυσμό μεταξύ 500 – 1000 ατόμων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ενδογαμία και επομένως η απώλεια γενετικής παραλλακτικότητας μεταξύ τους. Αν ο πληθυσμός είναι ήδη ενδογαμικός, αν κάποιοι σκύλοι είναι ήδη συγγενικοί μεταξύ τους, οι αριθμοί που απαιτούνται είναι πολύ μεγαλύτεροι, όπως προαναφέραμε (γύρω στα 4000+ άτομα).

• Τον συντελεστή ενδογαμίας (COI) ή ομοζυγωτία: πάνω από 5% έχουμε σοβαρές επιπτώσεις αιμομιξίας
• Toν συντελεστή απώλειας προγόνων ή ομοζυγωτίας (ALC / AVK): γιατί ο συντελεστής ενδογαμίας ΔΕΝ εμφανίζει την πραγματική εικόνα της αιμομιξίας. Πολύ απλά ο COI είναι παραπλανητικός, αφού δηλώνει την συγγένεια μεταξύ δύο γεννητόρων με γνωστή γενεαλογία. Αν υπάρχουν κενά στο γενεαλόγιο ο συντελεστής αυτός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος. Αν οι επαναλαμβανόμενοι (κοινοί) πρόγονοι εμφανίζονται μόνο στο γενεαλόγιο της μητέρας ή μόνο στο γενεαλόγιο του πατέρα, αυτοί δεν υπολογίζονται στον συντελεστή ενδογαμίας, μόνον οι πρόγονοι που είναι κοινοί και για τους δύο γονείς λαμβάνονται υπ’ όψιν. Αν υπολογίσουμε το συντελεστή ενδογαμίας με βάση 4, 6, ή 8 γενεές μονάχα, ο συντελεστής μπορεί να είναι μηδέν, ακόμα και αν ολόκληρη η φυλή, πριν 12, 14 ή περισσότερες γενιές, είχε βασιστεί σε ζευγάρωμα μεταξύ αδελφού και αδελφής από την ίδια γέννα (COI=50%). Πολύ απλά, τα γενεαλόγια σπάνια είναι πλήρη από την αρχή της καταγραφής των γεννητόρων. Επομένως, από μόνος του ο COI δίνει πολύ πιο ευνοϊκή εικόνα της ενδογαμίας απ’ ότι πραγματικά είναι. Επίσης, ο συντελεστής ενδογαμίας δεν μας δείχνει την διαφορά ομοζυγωτίας μεταξύ αδελφιών από την ίδια τοκετομάδας, που μπορεί να διαφέρει από κουτάβι σε κουτάβι διότι το καθένα έχει πάρει διαφορετικά γονίδια από τους δύο γονείς.

Ας πάρουμε όμως και την περίπτωση του συνδυασμού μεταξύ δύο σκύλων που δεν έχουν κοινούς προγόνους σε βάθος πολλών γενεών, π.χ. από διαφορετικές φυλές. Ο COI μεταξύ τους θα είναι μηδέν. Αν όμως αυτοί οι γεννήτορες τύχει να είναι ο καθένας τους προϊόν ομομικτικής αναπαραγωγής οι ίδιοι, ακόμα και αν μεταξύ τους δεν είναι συγγενείς, ο συντελεστής απώλειας προγόνων θα είναι στα ύψη. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουν πολύ αυξημένες πιθανότητες να εμφανίζουν φαινόμενα γενετικής κατάρρευσης (λίγα νεογνά, προδιάθεση για γενετικές παθήσεις και προβλήματα του ανοσοποιητικού, μειωμένη μακροβιότητα κλπ). Επομένως, για την γενετική διάσωση μιας προβληματικής φυλής, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο να επιλέγονται “δότες” (δηλαδή σκύλοι για διασταύρωση με σκύλους της φυλής που επιχειρούμε να θεραπεύσουμε) οι οποίοι δεν είναι οι ίδιοι προϊόντα ομομιξίας.

Όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή του  ALC / AVK τόσο το καλύτερο (μικρότερη απώλεια προγονικού γενετικού υλικού). Όσο μικρότερη, τόσο περισσότερη γονιδιακή παραλλακτικότητα έχει χαθεί. 

• Το φαινόμενο των δημοφιλών επιβητόρων
• Το ποσοστό του “ενεργού” πληθυσμού (δηλαδή το ποσοστό των γόνιμων και σε κατάλληλη αναπαραγωγική ηλικία σκύλων, αρσενικών και θηλυκών) που αποκτούν απογόνους: όσο μεγαλύτερο είναι αυτό το ποσοστό, τόσο το καλύτερο. Αν είναι κάτω από το μισό, το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα σοβαρό, γιατί μειώνει το λειτουργικό μέγεθος του πληθυσμού, επομένως την γενετική δεξαμενή. (Γι’ αυτό και η επιστημονική επιτροπή της Διεθνούς Κυνολογικής Ομοσπονδίας συστήνει να χρησιμοποιείται τουλάχιστον το 50% του πληθυσμού της φυλής στην αναπαραγωγή).