Η Ελλάδα από τα πολύ αρχαία χρόνια είναι μια περιοχή όπου αφθονούν ιδιαίτερα ζωικά είδη. Σαν σταυροδρόμι Ηπείρων αποτέλεσε δίοδο διάχυσης πρωτόγονων σκύλων (και γατών) από και προς την Ασία, την Αφρική, την Ευρώπη και τη Μεσόγειο. Κάποιοι από τους πληθυσμούς αυτούς αναπτύχθηκαν στην χερσόνησο και τα νησιά από την προϊστορική εποχή, διαμορφώθηκαν τοπικά από την φυσική επιλογή και τις συνθήκες και συν τω χρόνω αναμίχθηκαν σε ένα συνεχές γίγνεσθαι με την ροή των μεταναστεύσεων, σχηματίζοντας διαφοροποιημένους οικότυπους. Η περιπετειώδης ιστορία και η πολύχρωμη αγροκτηνοτροφική κουλτούρα του λαού και του τόπου ευνόησαν την εξέλιξη πολύ ανθεκτικών σκύλων με εξαιρετικά βιολογικά χαρακτηριστικά και ικανότητες. Η παγκόσμια βιβλιογραφία βρίθει από αναφορές στους αρχαιοελληνικούς σκύλους, που οι γενιές τους έγιναν κατηγορηματικές πηγές στην ειδική ορολογία αλλά και θεμελίωσαν αναρίθμητες κατοπινές ευρωπαϊκές φυλές. Η απουσία πολιτειακής μέριμνας και κυνοτεχνικής παιδείας στα νεότερα χρόνια καταδίκασε πολλούς από τους υπέροχους αυτούς σκύλους, και τη μοναδική Γάτα του Αιγαίου, στην αφάνεια και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνισή τους. Αυτοί που επιβίωσαν μέχρι τις μέρες μας είναι πολύτιμη και μοναδική, ζωντανή πολιτισμική κληρονομιά, δεξαμενές γενετικής βιοποικιλλότητας, χαρισματικοί σύντροφοι και ανεκτίμητοι συνεργάτες. Τους παραλάβαμε από τους προηγούμενους, τους οφείλουμε στους επόμενους και πάνω απ’ όλα έχουν κερδίσει το δικαίωμα της ύπαρξής τους: είναι καθήκον μας να μην τους αφήσουμε να χαθούν…