Μιλήσια (Σκυλάκια απο την Μίλητο – Μελιταία / Melitan Dogs)
Το Μελιταίο Κυνίδιο με επίκεντρο τη Μίλητο της Ιωνίας, εξαπλώθηκε στην Ελλάδα και τις αποικίες της στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Αποκαλείται από τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς «Μελιταίο Κυνίδιο» ή “κυνάριο” (σκυλάκι από την Μίλητο) και είναι πρόγονος των φυλών τύπου Μαλτέζ και Μπισόν. Συνόδευε τις κυρίες στην αγορά, τους νέους στα αθλήματα και τα παιδιά στο σχολείο, εκπληρώνοντας άριστα το διπλό ρόλο του συντρόφου και συνεργάτη. Μικρόσωμος σκύλος συντροφιάς και οικιακής χρησιμότητας στην πόλη και την εξοχή, με ευχάριστο χαρακτήρα, μεγάλη ευφυία και υψηλή εκπαιδευσιμότητα.
Μακρύτριχος, με σφηνοειδές κεφάλι και γυριστή ουρά, πεσμένα αυτιά και έξυπνη έκφραση, κορμό μακρύτερο απ΄ ότι το ύψος του και ζωηρή κίνηση. Ανθεκτικός, με καλή υγεία και μετριοπαθείς ανάγκες. Στην ελληνική ύπαιθρο αφθονούν τέτοια αγροτικού τύπου σκυλάκια, που είναι μεγαλύτερα και πιο εύρωστα σε σωματοδομή από τα εκθεσιακού τύπου άτομα της φυλής που έχει αναγνωριστεί ως “Κοκόνι”.
Μιλήσιοι σκύλοι (Μελιταία κυνίδια / κυνάρια)
Παραστάσεις τέτοιων σκύλων περιλαμβάνουν: είκοσι ειδώλια από τερρακότα που απεικονίζουν Μελιταία σκυλάκια από ελληνιστικές και ρωμαϊκές πόλεις, συμπεριλαμβανομένων των Tanis, Zaouiet el Maietin, Antinoe, από την Αίγυπτο, και από την ιταλική χερσόνησο, που όλα στεγάζονται στο Μουσείο του Λούβρου, και τέσσερα παραδείγματα του 3ου αιώνα π.Χ. στα μουσεία Tübigen και Dresden (Γερμανία). Ρωμαϊκά αγαλματίδια από τερρακόττα σε σχήμα σκύλων τύπου Μελιταίου βρίσκονται σε όλες τις ρωμαϊκές επαρχίες. Τα νεκρικά ανάγλυφα απεικονίζουν παιδιά όλων των ηλικιών συνοδεία μικρών κατοικίδιων σκυλιών και ταφική λήκυθος που αναπαριστά δύο δίδυμα αδέρφια με τους γονείς τους και το κατοικίδιο σκύλο τους, από την Αττική / Περιστέρι (3ο τέταρτο του 4ου αιώνα π.Χ., βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά. Ναΐσκος από ασβεστόλιθο με προέλευση από την Αλεξάνδρεια που φυλάσσεται στο Λούβρο δείχνει επίσης μια τέτοια φυλή. Σε όλες αυτές τις σκηνές τα σκυλιά σπάνια είναι καθιστά. Μια εξαίρεση είναι ταφικό ανάγλυφο που χρονολογείται στον 3ο ή τον 2ο αιώνα π.Χ. και βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου. Σε μια άλλη περίπτωση, ένα κατοικίδιο σκυλί πηδά να πιάσει ένα πουλί. Κορίτσια κρατούν κατοικίδια σκυλάκια στα υψωμένα τους χέρια.
Διαβάστε επίσης:
Αχίλλειο, Μελιταία, Λοκρίδα: η κοιτίδα της Θεσσαλικής Μάνας Γης
Μερικές φορές συνυπάρχουν με άλλα κοινά οικόσιτα είδη (ένα περιστέρι, ένα μοσχάρι κ.λ.π.). Ίσως η απεικόνιση νεαρών ή μικρών ζώων θεωρήθηκε ότι ήταν ένα κατάλληλο χαρακτηριστικό για την αναπαράσταση της παιδικής ηλικίας, ενώ μεγαλύτεροι τύποι σκύλων όπως το λακωνικό κυνηγόσκυλο σπάνια απεικονίζονται σε τέτοιες συνθέσεις. Είναι επίσης σπάνιο ενήλικες να αναπαριστώνται με κατοικίδιους σκύλους. Ένα παράδειγμα τέτοιας σκηνής βρίσκεται σε μια νεκρική στήλη από την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας (Λούβρο). Σε χόες τα κατοικίδια σκυλιά συχνά ασχολούνται με το παιχνίδι με μικρά παιδιά. Σε μια τέτοια περίπτωση, μιας ερυθρόμορφης χόης από το. 430–426 π.Χ., το ζώο στέκεται στα πίσω του πόδια. Σε ερυθρόμορφο αρύβαλλο του 490–480 μ.Χ., που βρέθηκε στο νεκροταφείο Κεραμεικού, το Μιλήσιο σκυλάκι ξύνεται. Ένα μικρό αγόρι που κρατούσε ένα Μελιταίο σκυλί ήταν το θέμα γλυπτού σε μάρμαρο από τον 1ο αιώνα π.Χ. Το άγαλμα ανακαλύφθηκε στο Γεροντικό της Μικράς Ασίας (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών).”
Το αρχικό πρότυπο του Μιλήσιου σκύλου (βλέπε παρακάτω για τις διαφορές με το πρότυπο της φυλής που αναγνωρίστηκε ως “Κοκόνι”) περιέγραφε ένα σκυλάκι όπως πολλά αρχετυπικά μικρόσωμα σκυλιά που συναντώνται σήμερα στην ελληνική επικράτεια και είναι μικρόσωμοι μεν, εύρωστοι δε, σκύλοι πολυσχιδούς χρησιμότητας, ικανοί να εργαστούν στο αγρόκτημα και το χωριό. Αρχικά ορθόωτοι, όπως ήταν όλοι οι σκύλοι στην αρχαιότητα, οι πρόγονοι των σκύλων αυτών απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου τα πεσμένα αυτιά και την πιο εκλεπτυσμένη μορφή που είναι φαινόμενα εξημέρωσης. Στην ελληνική ύπαιθρο αφθονούν ακόμη (βλ. ενδεικτικές φωτογραφίες) τέτοια αγροτικού τύπου σκυλάκια, που είναι μεγαλύτερα και πιο ισχυρά σε σωματοδομή από τα εκθεσιακού τύπου άτομα της φυλής που έχει αναγνωριστεί ως “Κοκόνι”. Ορισμένες φορές αυτοί οι αγροτικοί Μιλήσιοι σκύλοι διατηρούν ακόμη το χαρακτηριστικό των όρθιων ή ημιόρθιων αυτιών. Οι διαφορές τους από την Αλωπεκίδα εντοπίζονται στο μήκος του κορμού, στην οστέινη μάζα, στο μέγεθος και σχήμα του κεφαλιού, του κρανίου και των ματιών, στις αναλογίες μήκους μεταξύ κρανίου – ρύγχους και στο τρίχωμα. Ένας παρόμοιος τύπος υπήρχε από την αρχαιότητα και στην Κύπρο.