Αχίλλειο, Μελιταία, Λοκρίδα: η κοιτίδα της Θεσσαλικής Μάνας Γης
Ι. Η πιο πυκνή συστάδα νεολιθικών οικισμών σε όλη την Ευρώπη βρίσκεται στην πλούσια θεσσαλική πεδιάδα της κεντρικής Ελλάδας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η θεωρία της αρχαιολόγου και ανθρωπολόγου Marija Gimbutas (γνωστή σαν “Υπόθεση Κούργκαν”) για την εισβολή έφιππων πολεμικών ορδών από την Ποντική στέππα, οι οποίοι κατέλυσαν την ειρηνική μητροκεντρική κοινωνία της προϊστορικής Ευρώπης περί την τέταρτη χιλιετία πΚΕ και την αντικατέστησαν με ένα ανδροκρατικό – πατριαρχικό σύστημα εξουσίας, έχει πλέον επιβεβαιωθεί από αρχαιολογικά, γλωσσολογικά και γενετικά ευρήματα και αποτελεί την επικρατούσα ιστορική ερμηνεία για την ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου στην συγκεκριμένη περίοδο. Οι ανασκαφές στο Αχίλλειο είχαν κεντρική θέση στην έρευνα της και συνέβαλλαν σημαντικά στην στοιχειοθέτηση και τεκμηρίωση του έργου της.
ΙΙ. Μια πιθανή εναλλακτική ερμηνεία της γεωγραφικής προέλευσης του όρου “Μελιταίο Κυνίδιο”:
Όπως ξέρουμε, οι Αλωπεκίδες ήταν συνδεδεμένες με τη λατρεία του θεού της Ιατρικής που ήταν εξαπλωμένη σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Aγαλματίδια μικρόσωμων σκύλων από πηλό και μπρούτζο κατασκευάζονταν σε μεγάλους αριθμούς για τους πιστούς προσκυνητές των ναών που τα αγόραζαν σαν φυλαχτά. Ένα τέτοιο βρέθηκε και κοντά σε ιερό αφιερωμένο στον Ασκληπιό στη Βρεττανία. (Ακόμα ένα ενδιαφέρον στοιχείο, που πληροφορεί εκείνους που λένε πως οι Αλωπεκίδες μοιάζουν με Κόργκι, σα να λέγαμε ότι η γιαγιά έμοιασε στην εγγονή – ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο…)
Αρχαία Θεσσαλία
ΙΙΙ. Από την Γη στον Ουρανό
Σκύφος από τις αρχαίες Αλές κοντά στον Θεολόγο της Λοκρίδας Φθιώτιδας και πιο συγκεκριμένα από το ιερό της Αθηνάς Σωτήρος στην ακρόπολη της αρχαίας πόλης. Το αγγείο χρονολογείται γύρω στο 625 πΚΕ.
Τα ζώα συμβολίζουν τους αστερισμούς και αυτοί με τη σειρά τους τις εποχές του έτους. Ο ταύρος και πιθανώς κάποια ζώα που απεικονίζονταν στο χαμένο μέρος του σκύφου συμβολίζουν το φθινόπωρο, το φίδι, ο λαγός και ο σκύλος τον χειμώνα, ο σκύλος (ξανά) και ο σκορπιός την άνοιξη, το δελφίνι και το λιοντάρι το καλοκαίρι. Το σημείο στο οποίο βρέθηκε ο σκύφος υποδεικνύει ότι αποτελούσε αντικείμενο που χρησιμοποιούνταν στον ναό.

Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα για τους Οπούντιους ότι πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο με 40 καράβια και τέσσερις χιλιάδες πολεμιστές. Το όνομα Οζολοί Λοκροί, σύμφωνα με τον Παυσανία, προερχόταν από το ρήμα όζω που σημαίνει μυρίζω άσχημα επειδή κατά μία εκδοχή δεν φορούσαν ενδύματα από ύφασμα αλλά προβιές ζώων. Από τον Θουκυδίδη θεωρούνταν ως ημι-βάρβαροι όπως οι Αιτωλοί και οι Ακαρνάνες. Συχνά επίσης αναφέρονται και ως Εσπέριοι. Άλλες εκδοχές σύμφωνα με τον Παυσανία ήταν ότι ο Νέσσος, ο πορθμεύς του Εύηνου, πληγώθηκε από τον Ηρακλή και κατέφυγε πληγωμένος στην χώρα των Εσπερίων Λοκρών όπου πέθανε χωρίς να ταφεί και έβγαζε μια άσχημη οσμή. Ότι οι αναθυμιάσεις από το νερό ενός ποταμού ανέδιδαν άσχημη οσμή – πιθανόν να οφειλόταν σε θειούχα λουτρά, καθώς οι ιαματικές πηγές αφθονούσαν στην περιοχή.